W dniu 16 września 2023 roku w kolegiacie św. Piotra i Pawła w Weyarn w Górnej Bawarii, w siedzibie Przeoratu Prowincji Niemieckiej Zakonu Krzyżackiego śluby wieczyste złożyło dwóch Braci: Frater Augustinus Pühler i Frater Samuel Giuliano. Mszy św. Pontyfikalnej, odprawionej z okazji Święta Podwyższenia Krzyża, tytularnego święta Zakonu Krzyżackiego, przewodniczył wielki mistrz, Frank Bayard OT.

W swoim kazaniu zauważył, że prestiż społeczny i szacunek, którymi niegdyś cieszyły się osoby zakonne i w ogóle kapłani, obecnie ustąpiły miejsca nieufności i odrzuceniu. Wielki mistrz mówił: „Dzisiaj w rodzinie zakonnej panuje jeszcze większa radość, gdy dwóch młodych mężczyzn publicznie składa śluby, potwierdzając

świadectwo o swoim oddaniu Bogu i Zakonowi, składając dożywotnią obietnicę cnót ewangelicznych, dając tym samym do zrozumienia, że ​​nie noszą krzyża jako ozdoby piersi, szyi itp., ale raczej chcą to nosić głęboko w sercu.” „Składanie ślubów oznacza całkowite oddanie się Bogu, a więc zawsze ludziom, w których objawia się nam Chrystus. Oznacza to aktywację wszystkich sił życiowych dla królestwa Bożego – zaufanie, że energia zostanie odnowiona i dana na nowo nie pomimo, ale poprzez oddanie. Droga, która jest procesem trwającym całe życie – pracą w toku – próbą głębszego wciągnięcia się w zbawcze dzieło Boga, próbą głębszego zagłębienia się w to, co zawierają cnoty ewangeliczne: czystość, ubóstwo i posłuszeństwo. Wspaniale oddaje to symbolika krzyża noszonego na szyi przez braci zawierającego: węża, sakiewkę i krzyż”. Wielki mistrz Frank życzył braciom nieustającej radości  powołania, ciągłej obecności życzliwych ludzi i obiecał modlitwę o Boże błogosławieństwo. 

Po odmówieniu Wielkiej Litanii Bracia Augustinus i Samuel złożyli wieczną profesję wieczystą na ręce przeora, O. Christopha Kehra. 

(Opracowano na podstawie https://deutscher-orden.com/blog/ewige-feierliche-profess-in-weyarn/)

 

Z Konstytucji Apostolskiej "Munificentissimus Deus" papieża Piusa XII   Święci Ojcowie i wielcy doktorzy Kościoła mówili o tej tajemnicy w kazaniach i homiliach do wiernych jak o czymś dobrze im znanym i przez nich uznanym. Więc tylko wyjaśniali ją i tłumaczyli jej głębsze znaczenie; podkreślali zwłaszcza to, że święto Wniebowzięcia przypomina nie tylko o tym, że ciało Najświętszej Dziewicy Maryi nie zaznało zniszczenia, ale także Jej zwycięstwo odniesione nad śmiercią oraz Jej wejście do chwały na wzór Jedynego Jej Syna, Jezusa Chrystusa.  Zwłaszcza święty Jan Damasceński świadczy o tej prawdzie przekazanej nam przez Tradycję. Wylicza on dary i przywileje dostojnej Bogurodzicy, a ukazując Jej wniebowzięcie z wielką mocą głosi: "Trzeba było, aby Ta, która zachowała nienaruszone dziewictwo wydając na świat Syna Bożego, także i po śmierci zachowała ciało nienaruszone zniszczeniem. Trzeba było, aby Ta, która nosiła w łonie swego Stwórcę, zamieszkała w niebiańskich przybytkach. Trzeba było, aby Oblubienica Ojca przebywała w niebie. Trzeba było, aby Ta, która spoglądała na swojego Syna przybitego do krzyża, której serce zostało przebite mieczem, oszczędzonym Jej przy narodzeniu Syna, teraz widziała Go przebywającego w chwale Ojca. Trzeba było, aby Matka Boga weszła w posiadanie dziedzictwa swojego Syna i aby była czczona przez wszelkie stworzenie jako Bogurodzica i służebnica Pańska".  Święty Germanus z Konstantynopola uważa, że ciało Dziewicy Maryi, Matki Boga, powinno było uniknąć zniszczenia i być wzięte do nieba, albowiem odpowiadało to godności Jej Boskiego macierzyństwa oraz świętości Jej dziewiczego ciała: "Jak napisano: ukazujesz się «w pięknie»; twoje dziewicze ciało jest święte i czyste, jest w całości świątynią Boga, dlatego też jest odtąd chronione i nie obróci się w proch; przemienione ma ono przejść do życia w nieskazitelności, żywe i chwalebne, nienaruszone i uczestniczące w życiu doskonałym".  Inny jeszcze starożytny autor stwierdza: "Jako pełna chwały Matka Chrystusa, naszego Zbawcy i Boga, Dawcy życia i nieśmiertelności, Maryja została przywrócona życiu i trwa w wiekuistej nieśmiertelności ciała razem z Tym, który Ją wywiódł z grobu i wziął do nieba w sposób Jemu tylko wiadomy".  Wszystkie te rozważania i twierdzenia świętych Ojców opierają się na Piśmie świętym jako na ostatecznym dowodzie: albowiem stawia nam ono przed oczyma Matkę Bożą najściślej zjednoczoną ze swoim Boskim Synem i zawsze dzielącą Jego losy.  Należy zwłaszcza pamiętać o tym, że od II wieku Ojcowie widzą w Dziewicy Maryi jakby nową Ewę u boku nowego Adama; a chociaż jest Mu ona poddana, to przecież jest z Nim ściśle zjednoczona w walce przeciwko wrogowi z piekieł; wedle zapowiedzi protoewangelii owa walka miała się zakończyć całkowitym zwycięstwem nad grzechem i śmiercią, które to moce są zawsze nieodłącznie powiązane, jak wynika z pism Apostoła Narodów. I tak jak chwalebne zmartwychwstanie Chrystusa było istotą, a równocześnie wymownym znakiem tego zwycięstwa, tak też i wspólna walka Błogosławionej Dziewicy i Jej Syna miała się zakończyć "nieskazitelnością" Jej dziewiczego ciała; albowiem, jak mówi tenże Apostoł: "A kiedy już to, co śmiertelne, przyodzieje się w nieśmiertelność, wtedy sprawdzą się słowa, które zostały napisane: zwycięstwo pochłonęło śmierć".  Tak więc czcigodna Matka Boga, niezbadanym i odwiecznym wyrokiem Bożym została wybrana i przeznaczona do zjednoczenia z Jezusem Chrystusem: niepokalane było Jej poczęcie, dziewicze Jej macierzyństwo; ofiarnie zespolona z Boskim Odkupicielem w Jego pełnym triumfie nad grzechem i jego skutkami, dostąpiła w końcu największego przywileju, wieńczącego wszystkie inne, które były Jej udziałem: została uchroniona od skażenia grobu i śmierć Jej nie przemogła: tak jak Jej Syn, została i Ona z ciałem i duszą uniesiona do chwały niebios i tam jako pełna blasku Królowa przebywa po prawicy tego "nieśmiertelnego Króla wieków".

 

Kiedy wstępował do Zakonu Krzyżackiego (1944 r.) trwała II wojna światowa. Po studiach w seminarium w Trydencie został w 1949 r. wyświęcony na kapłana i rozpoczął posługę zakonną. Niemal od razu zaczął zdradzać zainteresowanie historią i tradycją zakonu, zarówno średniowieczną (działalność w Prusach), jak i militarną oraz historią Austrii.

W wieku 61 lat, w 1984 r. zaczął tymczasową pracę w inkorporowanej parafii Paltendorf

Msza św. w kościele zamkowym 23.06.2006  - pierwszy od prawej Ojciec Adalbert

w Austrii, gdzie miał pozostać cztery miesiące. Pracował tam 30 lat, służąc lokalnej społeczności i stając się honorowym obywatelem.  Docenił do także arcybiskup Wiednia, Christoph Kardynał Schönborn, powołując Ojca Adalberta do rady konsystorskiej. Na emeryturę przeszedł w 2014 r. i powrócił do rodzinnego południowego Tyrolu (urodził się 10 stycznia 1923 r. w Deutschnofen). Mieszkał w konwencie w Lana, a aktualnie w domu seniora w Völlan.

Cały czas ma kontakt ze swoimi parafianami z Paltendorf.  Wspomnieć trzeba, że w 2006 r. wraz z delegacją wielkiego mistrza dr. Bruno Plattera OT odwiedził Polskę i  zwiedził Malbork. Współkoncelebrował historyczną już pierwszą w historii mszę św. odprawioną w  kościele na Zamku Wysokim przez wielkiego mistrza. 

 

W dziale "Osobowości" przedstawiamy jednego z najbardziej znanych biskupów pomezańskich i kapłana Zakonu Krzyżackiego - Jana I Möncha (ok. 1340-1409).

 

Gdy patrzę w przyszłość, ogarnia mnie trwoga,

Ale po cóż zagłębiać się w przyszłości?

Dla mnie jest tylko chwila obecna droga,

Bo przyszłość może w duszy mojej nie zagości.

 

Bruntal - krzyżacki kościół parafialny

Czas, który przeszedł nie jest w mojej mocy,

By coś zmienić, poprawić lub dodać,

Bo tego nie dokazał ani mędrzec, ani prorocy,

A więc co przeszłość w sobie zawarła, na Boga zdać.

 

O chwilo obecna, ty do mnie należysz cała,

Ciebie wykorzystać pragnę, co tylko jest w mej mocy,

A chociaż jestem słaba i mała,

Dajesz mi łaskę swej wszechmocy.

 

A więc z ufnością w miłosierdzie Twoje,

Idę przez życie jak dziecko małe

I składam Ci codziennie w ofierze serce moje

Rozpalone miłością o Twoją większą chwałę.

 

W dziale "Osobowści" przedstawiamy jednego z naszych rycerzy honorowych, prezydenta Republiki Austrii w latach1928-1938- Wilhelma Miklasa (1872-1956). Był gorliwym chrześcijaninem i wybitnym politykiem, który do historii przeszedł jako ten, który do końca sprzeciwiał się wchłonięciu Austrii przez faszystowskie Niemcy. 

 

Gwiazda się nie myliła

kiedy zawołał najdalszego

wyruszyć do bliskiego Boga.

 

Gwiazda się nie myliła

gdy wskazywał drogę przez pustynię,

najniższy, najtrudniejszy sposób.

 

Gwiazda się nie myliła

gdy zatrzymał się nad domem

z małych ludzi:

Tam narodziła się wielka przyszłość.

 

twoje serce się nie myliło

kiedy się otworzyło

szukać nieznanego.

 

twoje serce się nie myliło

kiedy się nie poddało

w ślepej niecierpliwości.

 

twoje serce się nie myliło

jak się skłonił

przed dzieckiem

(Klaus Hemmerle, biskup Akwizgranu 1975-1994)

 

 

Kwatera ołtarza grudziądzkiego z ok. 1400. Pierwotnie w kaplicy zamku krzyżackiego w Grudziądzu, dziś w Muzeum Narodowym w Warszawie.

Nie, to nie pomyłka... Bóg stał się człowiekiem w małym dziecku w betlejemskiej stajni. Boża obietnica, Jego słowo staje się ciałem i krwią… ma ręce i nogi.

Każde ludzkie istnienie, bez względu na to, jak nędzne i maltretowane, zostaje podniesione przez wcielenie Boga, z prochu, z zaniedbania, podniesione przez miłość Boga, Jego dobroć i Jego wspaniałość, przeniknięte Jego światłem

Ponieważ stał się jednym z nas, ponieważ jest Tym, który jest z nami, Bogiem, nie musimy się bać, nigdy nie możemy być sami, ten świat nigdy nie może być bezbożny. Wiara, że ​​to dla nas, każdego z nas, powinna napełniać nas radością i dawać spokój Świąt Bożego Narodzenia.

W tej radości proszę dla nas wszystkich o miłosierne i szczęśliwe Święta Bożego Narodzenia oraz wszystkiego najlepszego na rok 2023. Niech będą one przeplatane Bożym błogosławieństwem, aby charakteryzowały się zdrowiem, pomyślnością osobistą i mocną wiarą, że Bóg jest z nami i prowadzi nas, niech się dzieje, co ma być!

+ Wielki mistrz Frank

 

27 listopada 1929 r. papież Pius IX potwierdził uchwalone wcześniej (24-27.09.1929) przez wielką kapitułę zakonu krzyżackiego rozstanie z dawną Regułą braci i Konstytucjami sióstr Zakonu: 

In eo maxime ratio agenda Ordinis Teutonici discrepabit, quod dum antiquitus Religio potius equestris fuit, nunc religio clericalis proprie dictaterit, exclusoquovis elemento militari" (Zakon krzyżacki był wcześniej głównie zakonem rycerskim, podczas gdy teraz można go określić we właściwym znaczeniu zakonem duchownym (klerykalnym), który wykluczył wszystkie elementy militarne).

Tym samym definitywnie zakończony został militarny rozdział w historii zgromadzenia.

Kanonizowana w 1391 r. Św. Brygida szwedzka (1303-1373) była jedną z najpopularniejszych świętych końca średniowiecza. W „Objawieniach” opisywała Kościół swoich czasów, jak i formułowała przepowiednie dotyczące zgromadzeń zakonnych,

Miniatura z brewiarza (1476 r.) Źródło: domena publiczna

papieży, ale także państw i panujących. Miało to podłoże dydaktyczne, bowiem generalnie Święta wzywała do pokuty i poprawy obyczajów. Były to teksty dyskutowane właściwie przez wszystkich, mające przez to wielką siłę oddziaływania. 

Krytyki nie uniknął także Zakon Krzyżacki, któremu wyrzucała zakłamanie, odejście od pierwotnych ideałów, pychę i chciwość. W razie braku poprawy zapowiadała dotkliwą karę. Dziś, z perspektywy czasu, mądrzejsi o wiedzę naukową stwierdzić możemy, że Brygida trafnie opisywała to wszystko, co  działo się w Zakonie od urzędowania wielkiego mistrza Winnycha von Kniprode (1352-1382) i trwało aż do bitwy pod Grunwaldem, w której porażkę interpretowano w kontekście zapowiedzianej kary dla Krzyżaków. W opracowaniach dotyczących historii Zakonu przedstawia się na ogół jedynie interpretację i pojedyncze sformułowania z rozdziału dotyczącego Zakonu. Aby go jednak dobrze zrozumieć, poznać charakter tego typu średniowiecznych tekstów, a przy tym wniknąć w mentalność ludzi wtedy żyjących, warto zapoznać się z całym rozdziałem „Objawień”:

 

 „Ja jestem Bóg twój. Duch mój w prowadzi cię tu, żebyś słyszała, y widziała, czuła y słuchała słów moich, widziała podobieństwa, czuła Ducha mego z weselem, y nabożeństwem Dusze. We mnie jest wszelkie miłosierdzie z sprawiedliwością, a w sprawiedliwości miłosierdzie. Ja jestem jako ów, który widzi że przyjaciele jego upadają na drodze w bardzo straszną przepaść, z której trudno powstać. Do których przyjaciół mówię przez tych, którzy moje rozumieją pisma. Mówię przez rozmaite utrapienia, przestrzegam ich o niebezpieczeństwie ich, ale oni przeciwnym sposobem bieżą na miejsce bezdrożne, nie dbając nic na słowa moje.

 

Słowa moje nie są, tylko jakoby jedno słowo, to jest: 'Nawróć się do mnie grzeszniku. Chodzisz bowiem niebezpiecznie, bo po drogach są zasadzki zdradliwe, a za ciemności serca twego od ciebie zakrywają się.' To słowo moje bywa pogardzone; to miłosierdzie moje, bywa zaniedbane. W szak że choć jestem tak miłosierny, że ich grzeszących na pominam, jednak tak jestem sprawiedliwy, że choć by też wszyscy Aniołowie ciągnęli ich, tedy nie mogli by ich nawrócić, choćby y sami wolą swoje ku dobremu obrócili; a gdy by zaś wolą swoje ku mnie nawrócili, y z wielkiem afektem do mnie przystali, tedy by ich y wszyscy czarci nie mogli odwieść.

 

Jest bowiem niektóry robak, którego zowią pszczoła, a te zaś Panu swemu, albo najstarszej pszczele trojaką uczciwość wyrządzają, y od niej trojaką moc mają. Naprzód, pszczoły wszelaką słodkość, której mogą dostać, odnoszą do Króla Pana swego. Po wtóre stoją, y gotowe są na skinienie jego, y wychodzą, gdzie kolwiek lecą y kędykolwiek by postąpili, zawsze w nich jest chęć y miłość ku Królowi ich. Po trzecie, za niem idą, y statecznie przy niem trwając, posłuszni mu są.

 

Naprzód za te trzy rzeczy pszczoły od Króla swego mając trojakie dobro. Naprzód z głosu jego mają pewny czas wychodzenia y pracowania. Po wtóre, mają od niego rząd y spólną miłość; z jego bowiem obecności y przodkowania, y z jego miłości, którą on ma do nich, a one też do niego, każda łączy się miłością z drugą, jedna drugiej spólnej roboty zwykła winszować. Po trzecie, z spólnej miłości y wesela głowy swojej, to jest, pszczoły starszej stają się urodzajne.

 

Jako bowiem ryby w morzu wespół z sobą igrając, wypuszczają z siebie ikry, które upadając w morze rodzą się z nich ryby. Tak pszczoły z spólnej miłości, y chęci ku starszej swojej y wesela, Pożytecznymi się stają, z których miłości dziwnej, y mocy mojej, pochodzi nie jakie nasienie jako by umarłe, a z dobroci mojej będzie mieć żywot. Pan tedy, to jest, gospodarz onych pszczół frasując się o nie, mówi do sługi swego mówiąc: 'Sługo mój, zda mi się, że pszczoły moje nie które chore, y by najmniej nie latające.' Odpowiedział sługa: 'Tej choroby ja nie rozumiem, ale jeżeli tak jest, pytam, jako to mogę wiedzieć?'

 

Odpowiedział Pan: 'Ze trzech znaków ich chorobę, albo defekt możesz poznać. Naprzód, że są nie potężne, y leniwe w lataniu, a to pochodzi z tąd, że stracili Króla swego, od którego by miały mieć siłę, y pociechę swoje. Po wtóre, że nie w pewnych, y nie rozporządzonych wychodzą godzinach, a to jest że z głosu od starszej pszczoły nie mają znaku żadnego. Po trzecie że żadnej miłości nie mają do ula swego, a przeto próżno się wracają na passzy siebie samych, a nic słodkości, z której by na potym żyli, nie przynosząc. Pszczoły zaś, które są zdrowe, y sposobne, są stateczne w lataniu, y mocne; czas wychodzenia, y wracania się mają powinny, przynosząc wosk na zbudowanie miejsc swoich, miód zaś na pożywienie.'

 

Tedy odpowiedział sługa Panu: 'Ponieważ są nie pożyteczne y chore, czemuż ich dłużej cierpisz, a nie każesz ich pozabijać?' Odpowiedział Pan: 'Ja dopuszczam im żyć dla trojakiej przyczyny, bo mi trojaki pożytek przynoszą, ale nie siłą swoją. Naprzód osiadają miejsca gotowe, aby przyleciawszy osy, nie osiadły miejsc próżnych, któreby turbowały insze dobre y pożyteczne pszczoły. Po wtóre, aby insze pszczoły pożyteczne, ze złości złych pszczół, stały się pożyteczniejsze, y pilniejsze w pracowaniu; kiedy bowiem pożyteczne pszczoły widzą nie pożyteczne y złe, że tylko robią, jakoby się napasły, tedy tym bardziej bywają pilniejsze przy Matce swojej w zgromadzeniu miodu, im bardziej widzą że owe insze ku swojej tylko chciwości są gorętsze.

 

Po trzecie, dobrym pszczołom pomagają na spólną obronę. Jest bowiem jeden robak, który zwykł pożerać pszczoły, którego pszczoły z rozumiawszy że przyszedł, wszystkie zarówno nie nawidzą go, a lubo y złe pszczoły wadzą się z nim, y nienawidzą go, to dla z zdrości, y dla zachowania życia swego. Dobre zaś pszczoły z miłości, y sprawiedliwości, zarówno jednak na zniesienie robaka pracują, dobre pszczoły y złe, bo inaczej jeśliby wszystkie złe pszczoły zniesione były, a dobre by zaś same zostały, prędzejby ich on robak zniósł, y pożarł, boby ich mniej było. Y dla tego', mówi Pan, 'znoszę pszczoły niepożyteczne. Przecie jednak, gdy jesień przyjdzie: opatrzę ja pszczoły dobre, y oddzielę ich od złych, które gdyby z ula wyrzucono, tedy by od zimna pozdychały; a gdy by w ulu były a nic sobie niezgromadziły, przed głode musiałyby żywot tracić, bo zaniedbały zgromadzać sobie ku pożywieniu gdy mogli.'

 

Ja Pan Stworzyciel wszystkich rzeczy. Ja jestem Pan tych pszczół. Ja z wielkiej miłości, y krwie mojej zbudowałem sobie ul pszczół, to jest, Kościół Święty, w którym Chrześcijanie przez jedność wiary, y spólną miłość powinniby się gromadzić, y w niem się zabawiać. Tych miejsca są ich serca, w których by mieszkać miała słodkość myśli dobrych, y uczynków, które by mieli odnosić z uważania miłości mojej w stwarzaniu, także z odkupienia mego, y z cierpienia nie znośnego, y miłosierdzia mego w nawracaniu albo w odnawianiu.

 

W tym ulu, to jest, w Kościele mojem Świętym, dwojaki rodzaj pszczół. Pierwsi są źli Chrześcijanie, którzy nie mnie zgromadzają, ale sami sobie, którzy próżnymi się wracają, y nie znają głowy swej, którzy kii popychający mają za słodkość, a chciwość za miłość. Dobre zaś pszczoły, są dobrzy Chrześcijanie, ci mi trojaką uczciwość wyrządzają. Naprzód mają mię za głowę swoje, y Pana swego, oddając mi miód słodkości, to jest, uczynki miłości, które są mi bardzo wdzięczne, a im bardzo pożyteczne.

 

Po wtóre gotowi na wolą moje, tych wola jest, według woli mojej, myśl wszytka ku Męce mojej, a wszytka robota ich, ku czci mojej. Po trzecie idą za mną, to jest, są mi posłuszni we wszystkim gdziekolwiek będą, lubo z wierzchu, lubo wewnątrz, lubo w utrapieniu, lubo y weselu, zawsze ich serce jest z moim sercem. Dla tego trojaką cnotę ode mnie mają. Naprzód z głosu, siły, y natchnienia mego, czas przystojny, y pewny mają, to jest, noc czasu nocnego, a światło czasu światła, a nie odmieniają nocy w światło, to jest wesele świeckie, w wesele wieczne, y przemijające szczęście w wieczną szczęśliwość, ci we wszystkim są rozumni.

 

Bo teraźniejszych rzeczy zażywają na potrzebę. Stateczni w przeciwnościach, ostrożni w szczęściu, pomierni w staraniu ciała swego, pilni y roztropni w swych sprawach. Po wtóre jako pszczoły dobre wzajemną mają miłość; tak też y oni wszyscy jedno serce mają do mnie, y bliźniego miłują, jako siebie samych, mnie zaś nade wszytko, y nad samych siebie. Po trzecie stają się ode mnie pożytek przynoszącymi. Cóż to jest pożytek dawać? Tylko mieć Ducha mego Świętego, a nim bydź napełniony; którykolwiek bowiem jego niema, także też y jego słodkości, ten jest nie pożyteczny, y nie potrzebny, sam upada, y niszczeje. Duch zaś Święty, zapala owego, w którym mieszka, miłością Boską otwiera rozumu zmyśl, wykorzenia pychę, y niepowściągliwość, wzbudza myśl ku czci Boskiej, y ku wzgardzie świata. Tego Ducha pszczoły niepożyteczne nie wiedzą, y przeto gardzą sprawowaniem jego, chronią się jedności y miłości towarzystwa, próżne są w dobrych uczynkach, odmieniają światłość w ciemności, pociechę w płacz, wesele w boleść, przecie jednak dla trzech przyczyn cierpię ich na tym świecie, że żyją naprzód żeby w miejsca nagotowane nie weszły osy, to jest, niewierni.

 

Gdyby bowiem źli ludzie oraz wszyscy z tego świata byli zniesieni, mało by dobrych zostało. Dla których małości niewierni, że ich więcej jest, weszliby do nich, y pospołu z niemi mieszkając, bardzo by ich trapili. Po wtóre znoszę ich na tym świecie, a to na doświadczenie dobrych, że złości ludzi złych bywa doznawana stateczność ludzi dobrych. Albowiem w przeciwieństwie pokazuje się jako kto jest cierpliwy, w szczęściu zaś, jako kto stateczny jest, y skromny. A iż pod czas na sprawiedliwych przypadają występki, a cnoty częstokroć wynoszą ich, dla tego dopuszczają złym pospołu żyć z dobrymi, aby się dobrzy nierozpuścili przez zbytnie wesele, y nie gnuśnieli przez lenistwo, ale żeby częstokroć oczy swe ku Bogu obracali. Kędy bowie jest mniejsza wojna, mniejsza też bywa zapłata.

 

Po trzecie źli Chrześcijanie bywają cierpieni na tym świecie dla ratunku dobrych, żeby narody, albo nieprzyjaciele inśi niewierni nie szkodzili im, ale żeby się tym bardziej obawiali, im więcej tych jest, którzy się zdadzą bydź dobrymi. A jako dobrzy Chrześcijanie sprzeciwiają się złym z sprawiedliwości z miłością Boską, tak y źli dla samego życia zachowania, y dla uchronienia się gniewu Bożego. A tak wszyscy dobrzy, y źli, ratują się wzajemnie, a dla tegoż źli dla dobrych mają bydź na tym świecie cierpieni, aby dobrzy przez złość niezbożnych tym zacniej byli ukoronowani.

 

Stróżowie zaś tych pszczół, są Prałaci Kościelni, y Panowie ziemscy, lub dobrzy, lub źli. Do dobrych tedy stróżów mówię, których y ja Bóg, y Stróż ich napomina, aby strzegli pszczół moich; niech bowiem uważają, gdy w chodzą, y wychodzą, niech się przypatrują jeśli są chore albo zdrowe, co jeśli podobno nie umieją rozeznać, a to im trzema znakami pokażę jako mają poznać. Te pszczoły są niepożyteczne, które są leniwe w lataniu nie czasu swego, y próżne są w przynoszeniu słodkości.

 

Leniwymi w lataniu są ci, którzy więcej starają się o doczesne rzeczy, aniżeli o wieczne, więcej się obawiają śmierci cielesnej, aniżeli dusznej, którzy tak mówią, z sobą mówiąc: 'Czemuż mam mieć niepokój, gdyż mogę mieć pokój? Czemu się mam dać na śmierć, gdy mogę żyć?' Nie uważając nędzni, że ja Król chwały najpotężniejszy wziąłem na się niepotężność. Jestem też najspokojniejszy, y sam prawdziwy pokój, a przecie wziąłem na się dla nich niepokój, których y przez śmierć moje wybawiłem. Oni zaś nieporządni są czasem, których afekt szuka rzeczy ziemskich, których mowa o wszetecznych rzeczach, których sprawy na własny pożytek, których czas taki jest, jakiego szuka ciało.

 

Oni zaś nie mają miłości ku ulowi memu, to jest, Kościołowi, ani też zgromadzają słodkości, bo nie które uczynki czynią dobre, ale tylko z bojaźni wiecznego karania, którzy choć nie które sprawy pobnożne mają, jednak nie opuszczają własnej wolej, y grzechu, którzy też tak chcą Boga mieć, żeby jednak ani świata opuścili, ani jakiego niedostatku, albo frasunku nie cierpieli. Ci takowi próżnymi nogami bieżą do Domu, bo bieżą ale nie bacznie, latają, ale nie z miłością powinną.

 

Dla tego gdy Jesień nadejdzie, to jest, czas odłączenia, pszczoły nie pożyteczne będą odłączone od dobrych, które dla miłości swej, y chciwości, wiecznem głodem będą trapione. Za wzgardę zaś Boską, y teskliwość w dobrych uczynkach zbytniem zimnem będą dręczeni na wieki, a nie zniszczeją. Przecie jednak przyjaciele moi, od trojakiej złości pszczół złych, mają się chronić. Naprzód a by zgniłość ich nieprzyszła do uszu ich. Albowiem są jadowite, odjąwszy bowiem miód, próżne są od słodkości, miasto której słodkości, opływają w gorzkości jadowitej.

 

Po wtóre niech strzegą oczu swych zrzeńice od ich skrzydeł, bo bardzo są ostre, jako igła. Po trzecie niech ochraniają ciała swego, żeby nie było nagie dla ogonów ich; mają bowiem żądła, którymi bardzo przykro kolą. Co by to znaczyło? Mędrcowie umieją wyłożyć, którzy obyczająm ich przypatrują się y afektom, a którzy zaś nie wiedzą jakoby rozumieć, niech się boją niebezpieczeństwa, niech uchodzą towarzystwa ich, y przykładów, bo inaczej nauczą się doświadczając czego nie znali słuchając.”

 

Potym mówiła Matka: „Bądź Błogosławiony Synu mój, który jesteś, y który byłeś, y który wiecznie będziesz, miłosierdzie twoje słodkie jest, a sprawiedliwość twoja wielka. Mnie się zda Synu mój, przez podobieństwo mówiąc, że teraz tak się z tobą dzieje, że jakoby jaki obłok wstępował do Nieba, którego uprzedzał wolniuchny wiatr. W Obłoku zaś pokazało się jakoby coś ciemnego, ale ten, który był za domem, poczuwszy wojność wiatru, podniósł oczy, y obaczył Obłóg ciemny, y uważając z sobą, rzekł: 'Ciemność tego Obłoku, zda mi się, że znaczy przyszły deszcz', y wnet zażywszy zdrowej rady, pospieszył się na skryte miejsce, od deszczu się zchraniając.

 

Drudzy zaś którzy byli ślepi, albo którzy podobno o to niedbali, lekce sobie poważając lekkość wiatru, y nie obawiając się ciemności Obłoku, doznali tego, co Obłok znaczył; który w prawdzie Obłok szerząc się po wszystkiem niebie, przyszedł z największym poruszeniem, y ogniem popędliwym, y tak potężnym, że na poruszenie jego ustępowało życie. Od ognia zaś wszystkie się psowały tak wnętrzne, jako y powierzchowne rzeczy człowieka tak dalece, że nic nie zostało.

 

Ten Obłok, Synu mój, słowa twoje są, które wielom zdadzą się bydź ciemne, y nie podobne do wierzenia, bo nie często słuchane bywają, bo prostako podane y cudami nie objaśnione. Te słowa uprzedza prośba moja, y miłosierdzie twoje, przez które nad wszystkiemi masz lubość, y wszystkich do siebie wabisz jako wiatr najwolniejszy w cierpliwości y w znoszeniu, a gorące jest w miłości, bo pobudzających cię do gniewu, napominasz do miłosierdzia, y pokazujesz wzgardzicielo twoim łaskawość.

 

A przeto wszyscy, którzy by słuchali tych słów, niech podniosą oczy swe, a obaczą w rozumie swojem z kąd poszły Słowa. Niech się pytają, jeżeli brzmieli miłosierdziem y koroną? Niech się przypatrują, jeśli brzmią teraźniejsze albo przyszłe rzeczy? Prawda, albo fałsz. A jeśliby tak prawdziwe znaleźli, niech się udają do miejsca skrytego, to jest do prawdziwej pokory z miłością Boską. Albowiem gdy sprawiedliwość przyjdzie, na ten czas dla bojaźni będzie dusza oddzielona od ciała, którą duszę ogień zewsząd ogarnie, y będzie wewnątrz i powierzchu gorzała. Będzie w prawdzie gorzała, ale nie zgore.

 

Dla tego ja Królowa miłosierdzia, wołam do obywatelow świata, aby podniośli oczy, żeby obaczyli miłosierdzie. Ja napominam, y proszę jako Matka, radzę jako Pani; gdy bowiem przyjdzie sprawiedliwość, nie podobna będzie sprzeciwić się. Więc wierzcie mocno y patrzcie, doznawajcie prawdy w sumieniu, odmieńcie wolą, a w ten czas, kto pokaże słowa miłości, pokaże sprawy, y znaki miłości.”

 

Po tym Syn do mnie mówił, mówiąc: „Pokazałem ci wyżej o pszczołach, że trojakie dobro mają od pszczelnika swego. Powiadam ci teraz że takie pszczoły mieli bydź oni krzyżacy, których na onych granicach Państw Chrześcijańskich posadziłem, ale już oni walczą przeciwko mnie, bo o duszę nie dbają. Nie mają też żalu nad onymi, którzy nawrócili się do wiary katolickiej y do mnie z błędu. Ściskają ich bowiem pracami, odejmują wolności, w wierze nie ćwiczą ich, od Sakramentów Świętych oddalają, y z większym żalem posyłają ich do piekła, niż gdy by w swojem nałożonym pogaństwie żyli, ani też walczą, tylko żeby rozszerzyli pychę swoje, y przyczynili chciwości swojej. Przeto przyjdzie im czas, kiedy będą połamane zęby ich, ręka prawa odcięta, a prawa noga oderwana będzie, aby żyli, y samych siebie poznali.”

Żródło: www.objawienia.com

 

W dniu 11 lipca obchodziliśmy Święto św. Benedykta z Nursji, patrona Europy, ale przede wszystkim autora Reguły, która, jak się uważa, stała się podstawą reguł wszystkich zakonów zachodniego chrześcijaństwa. Reguła ta jest do dziś analizowana na wiele sposobów, a odkrywane konteksty i treści, zaskakująco aktualne do dziś, ukazują uniwersalność utworu. Jest on swoistym podręcznikiem życia nie tylko dla zakonów proweniencji benedyktyńskiej, oblatów, ale także dla wielu duchownych i świeckich. Można stwierdzić, że Reguła św. Benedykta wciąż inspiruje. 

Bracia i siostry Zakonu Krzyżackiego także żyją według Reguły. Różni się ona od pierwotnej, powstałej w XIII w.  i odnoszącej się do warunków Ziemi Świętej.  Na ogół znamy właśnie ten dokument, przetłumaczony na język polski przez dr. hab. Janusza Trupindę. Publikacja została opatrzona obszernym komentarzem historycznym

Miłosierny Samarytanin (ze szpitalem polowym w Akce i Domem Niemieckim w Jerozolimie), 2108, Ukraiński Uniwersytet katolicki we Lwowie

ułatwiającym jej zrozumienie. Nie ma zatem potrzeby omawiania jej w tym miejscu. Warto za to przybliżyć współczesne reguły (braci i sióstr), będące wykładnią życia dla członków Zakonu Krzyżackiego, w wszystkim jego sympatykom dostarczyć dodatkowych informacji o działalności zgromadzenia. Rozpoczniemy od Prologu.

Prolog, 1

Zakon Krzyżacki ma swój początek w Ziemi Świętej. W roku 1190 mieszczanie z Bremy i Lubeki założyli przy obleganej  Akkce szpital polowy, aby opiekować się chorymi i rannymi krzyżowcami. Jako najwłaściwszą nazwę dla siebie, wybrali oni „Szpital Niemiecki Świętej Marii w Jerozolimie”, licząc na to, że będą mogli swoja główną siedzibę założyć w świętym mieście Jerozolimie. Papież Klemens III w dniu 6 lutego 1191 roku objął nowe bractwo papieską opieką.  Bractwo szpitalne nazwało się później „Braćmi Domu Niemieckiego Najświętszej Marii Panny w Jerozolimie”. Ich ideałem była pomoc pielgrzymom i służba potrzebującym ludziom oparta na bezinteresownej miłości zgodnie z wolą Chrystusa.

 

Zakon Krzyżacki, znany dziś głównie jako zakon rycerski powstał jako bractwo szpitalne. To był jego podstawowy charyzmat, do którego powrócił dopiero w XX w. Wcześniej szpitalnictwo zakonne zdominowane było przez działalność militarną. Cały czas Krzyżacy tworzyli infirmerie w swoich zamkach, a w miastach prowadzili szpitale. Działalność szpitalną koordynować miał specjalny urzędnik zwany szpitalnikiem, który pojawił się w źródłach  na początku XIII w. Było to urząd analogiczny, jaki posiadali joannici (templariusze nie posiadali szpitalnika). W czasie gdy dom główny znajdował się w Akce oraz Wenecji wielki szpitalnik przebywał w nim, w otoczeniu wielkiego mistrza. Dopiero w Prusach, a dokładnie w 1314 r. Połączono ten urząd centralny z terytorialnym - wielki szpitalnik był jednocześnie komturem elbląskim. Po 1466 r. siedzibą tegoż urzędnika był Pokarmin (dziś Uszakowo w Obwodzie kaliningradzkim), a następnie Ostróda. Był to jednak urząd raczej honorowy i nie oznaczał nadzoru nad wszystkimi infirmeriami i szpitalami zakonnymi. W każdym krzyżackim konwencie znajdował się szpitalnik zarządzającym sektorem szpitalnym. W okresie nowożytnym Zakon Krzyżacki często odwoływał się do swoich szpitalnych początków, ale urzędu szpitalnika już nie było i do dziś nie ma. 

Prolog podkreśla bardzo rolę papieża Klemensa III (1187-1191). Można mniemać, że dzięki niemu nowe bractwo szpitalne przetrwało po śmierci swoich protektorów: Ludwika, margrabiego Turyngii (zginął 16 X 1190 r.) i  księcia Fryderyka Szwabskiego (20 I 1191 r.). Drugim dobrodziejem niemieckiego bractwa szpitalnego był cesarz Henryka VI (1190-1197), który także wziął je pod opiekę. 

Przywołanie w Prologu pierwotnego charyzmatu Zakonu, opieki nad biednymi, chorymi i potrzebującymi jest wyraźnym wskazaniem dzisiejszych zadań zgromadzenia. Mówi o tym wyraźnie także ikona zamieszczona na okładce najnowszego wydania Reguł i Statutów (Ordensbuch).