Kalendarz średniowieczny

27 listopada - Wspomnienie - św. Agrykoli i Witalisa, męczenników

29 listopada - Wspomnienie - św. Saturnina biskupa i męczennika

30 listopada - Duplex - św. Andrzeja Apostoła

1 grudnia - Wspomnienie - św. Eligiusza (ok. 588-590-660), biskupa w Noyon-Tournai. Pochodził z Akwitanii, znakomity złotnik - to on miał wykonać grób św. Marcina w Tours i mauzoleum św. Dionizego w Paryżu. Dorobił się majątku, ale żył skromnie, a zyski przeznaczał na cele charytatywne i kościelne. Około roku 632 ufundował opactwo w Solignac, na którego czele stanął św. Remaclus. W roku 633 ufundował podobny klasztor żeński w Paryżu, którego prowadzenia podjęła się św. Aurea. Zyskał tak wielkie zaufanie królów Dagoberta I i Chlotara II, że powierzyli mu mennicę oraz skarb królewski. W 639 r. Wstąpił do klasztoru, a dwa lata później otrzymał sakrę biskupią

 

Kalendarz współczesny

30 listopada - Święto św. Andrzeja Apostoła

2 grudnia - Wspomnienie dowolne - św. Lucjusza z Chur, męczennika

 

Kalendarz średniowieczny

21 listopada - Duplex - Ofiarowania NMP - do kalendarza wprowadził je wielki mistrz Winnych von Kniprode (1352-1382). W Kościele zaczęto je powszechnie celebrować w późnym średniowieczu.

22 listopada - IX lekcji - św. Cecylii 

23 listopada - IX lekcji - św. Klemensa, papieża i męczennika

24 listopada - IX lekcji - św. Chrysogona, biskupa Akwilei i męczennika. Został ścięty w 303 r., a ciało wrzucono do morza. Patron Zadaru.

25 listopada - Semi duplex - św. Katarzyny Aleksandryjskiej

26 listopada - IX lekcji - oktawa św. Elżbiety z Turyngii

 

Kalendarz współczesny

21 listopada - Wspomnienie obowiązkowe - NMP z Jerozolimy

22 listopada - Wspomnienie obowiązkowe - Św. Cecylii

23 listopada - Wspomnienie dowolne - św. Kolumbana, opata i św. Klemensa I, papieża i męczennika

24 listopada - Wspomnienie obowiązkowe św. Andrzeja Dung-Lac

25 listopada - Wspomnienie dowolne - św. Katarzyny Aleksandryjskiej

26 listopada - Święto Chrystusa Króla

 

Kalendarz średniowieczny

13 listopada - Wspomnienie  - św. Brychcego (Brychcjusza), biskupa, następcy św. Marcina z Tours

18 listopada - IX lekcji - Oktawa św. Marcina - oktawy (od łacińskiego słowa „octavus” - ósmy) celebrowano już od pierwszych wieków chrześcijaństwa. Miały służyć wzmocnieniu intensywności i przeżywania świąt - które tym samym obchodzono aż 8 dni. Oktawy miały swoje odrębne teksty brewiarzowe. W XX w. zdecydowano się na uproszczenie kalendarza liturgicznego i większość oktaw zniesiono. Pozostały jedynie dwie: Bożego Narodzenia i Paschy. 

19 listopada - Totum duplex - św. Elżbiety z Turyngii

 

Kalendarz współczesny

13 listopada - Wspomnienie dowolne - bł. Carla Lamperta, męczennika p urodziła się 9.01.1894 r. w rodzinie chłopskiej. W 1918 r. Przyjął święcenia kapłańskie. Od 1939 r. Prowincjał administratury apostolskiej Innsbruck-Feldkirch. Aresztowany przez Niemców został skazany na śmierć przez ścięcie, co nastąpiło 13.11.1944 r. w Halle. Ogłoszony błogosławionym w 2011 r. 

15 listopada - Wspomnienie dowolne - św. Leopolda oraz św. Alberta Wielkiego, biskupa Regensburga

16 listopada - Wspomnienie dowolne - św. Małgorzaty, królowej Szkocji

17 listopada - Wspomnienie dowolne - św. Gertrudy

18 listopada - Wspomnienie dowolne - Rocznica poświęcenia Bazyliki św. Piotra i Pawła w Rzymie

19 listopada - Święto - św. Elżbiety z Turyngii (w tym roku ze względu na niedzielę nieobchodzone)

 

 

Kalendarz średniowieczny

6 listopada - Wspomnienie  - św. Leonarda

8 listopada - Trzy lekcje - świętych Czterech Koronowanych, męczenników - w oktawę „Wszystkich świętych” Kościół wspominał swoich czerech pierwszych męczenników:   Sewera (Sekundiusza), Seweriana, Karpofora i Wiktoryna. Zgodnie z tradycją tych czterech mężczyzn poniosło śmierć męczeńską w Rzymie lub w Castro Alba. Opis męczeństwa św. Sebastiana wspomina, że byli oni żołnierzami, którzy odmówili złożenia ofiary bożkowi Eskulapowi i zginęli z tego powodu z rozkazu cesarza Dioklecjana (284-305). Ich ciała pochowali papież Milcjades i św. Sebastian na cmentarzu świętych Marcelina i Piotra przy via Labicana. 

9 listopada - Trzy lekcje - św. Teodora, męczennika

10 listopada - Wspomnienie - św. Marcina I papieża i męczennika (zm. 655 r.)

11 listopada - Semi duplex  - św. Marcina, biskupa

 

Kalendarz współczesny

6 listopada - Wspomnienie dowolne św. Leonarda

7 listopada - Wspomnienie dowolne św. Willibrorda, biskupa Utrechtu

9 listopada - Święto poświęcenia Bazyliki laterańskiej

10 listopada - Wspomnienie obowiązkowe św. Leona Wielkiego, papieża

11 listopada - Wspomnienie obowiązkowe - św. Marcina, biskupa  

 

 

W dniu 2 listopada 1618 r. zmarł w Wiedniu arcyksiążę Maksymilian, wielki mistrz Zakonu Krzyżackiego (21. 05. 1585/12. 12. 1590 - 2. 11. 1618 r.) Był synem cesarza Maksymiliana II Habsburga i Marii, siostry hiszpańskiego władcy Filipa II. Wsławił się nie tylko zaangażowaniem w walkę o tron polski po śmierci króla Stefana Batorego, ale  przeszedł do historii głównie jako reformator Zakonu Krzyżackiego. W 1606 r. odnowiono Statuty zakonne i utworzono seminarium dla kapłanów krzyżackich. Przede wszystkim jednak nowy wielki mistrz skierował Zakon na drogę walki z Turkami.

 

Arcyksiążę  Maksymilian urodził się 12. 10. 1558 r. w Wiener Neustadt. Przebywając na wiedeńskim dworze był przygotowywany do kariery duchownej. Jego nauczycielem był świetnie wykształcony humanista, flamandczyk Ogier Ghislain de Busbecq. W kręgu wychowawców młodego Habsburga znajdowali się jeszcze rycerz Ruprecht von Stotzingen oraz duchowni: Nikolaus von Coret i Martin Gertsmann (późniejszy biskup wrocławski).

Do Zakonu wstąpił na kapitule generalnej w Margentheim 3. 12. 1584 r. Płaszcz otrzymał w wiedeńskim kościele Augustianów 4. 05. 1485 r., a już 21. 05 został koadiutorem urzędującego wielkiego mistrza Heinricha von Bobenhausen, który ostatecznie zrezygnował z urzędu 12. 12. 1590 r. 

Tuż po wstąpieniu do Zakonu zaangażował się w walkę o tron polski. Przez swoich stronników (szlachtę litewską, większość biskupów oraz wpływowy ród małopolski

Malarz nieznany, Portet wielkiego mistrza Maksymiliana, 1594, konwent braci Zakonu Krzyżackiego w Lana

Zborowskich) został ogłoszony królem Rzeczypospolitej, jednak próba zdobycia Krakowa nie powiodła się, a królem został wybrany Zygmunt III Waza. W dniu 24. 01. 1588 r. Maksymilian przegrał pod Byczyną bitwę z hetmanem wielkim koronnym Janem Zamoyskim i odstał się do niewoli. Przebywał w Zamościu i Krasnymstawie, a koszty wykupu z niewoli poniósł Zakon. 

Jego wielkim celem jako wielkiego mistrza była odbudowa pozycji Krzyżaków i uczynienie go użytecznym. Widział to przede wszystkim w perspektywie wytyczenia nowych celów i sposobów realizacji pierwotnej misji - walki z niewiernymi. Jako głównych przeciwników wdział tu Turków. Kiedy w 1593 r. Turcy oficjalnie wypowiedzieli Habsburgom wojnę, Maksymilian, ówczesny regent Styrii poprosił kapitułę generalną o rycerzy krzyżackich do walki. Zgłosiło się 30 rycerzy i 70 służebnych, a wyprawa roku 1594 stała się czynnikiem wzmacniającą wewnętrznie znajdujący się w kryzysie Zakon. Jednolicie ubrani i oznakowani rycerze stali się też bardziej widoczni. Na tej bazie zbudowano nową redakcję Statutów Zakonu, uchwaloną w 1606 r. - każdy rycerz wstępujący do Zakonu musiał odbyć trzyletnią służbę na pograniczu z Węgrami lub gdziekolwiek indziej i wyposażony w dwa konie służyć w walce z niewiernymi. Mimo, że w tym samym podpisano rozejm z Turkami to Zakon Krzyżacki otrzymał nowy impuls do działania. Maksymilian nie ograniczył się jedynie do sfery militarnej. Był świadomy upadku życia konwentualnego i duchowości Zakonu, które także bardzo oddziaływało na morale i tożsamość jego członków. W XVI w. ze zgromadzenia odeszli praktycznie wszyscy kapłani i zachodził potrzeba szybkiego wykształcenia nowych księży. Stąd zapoczątkowany przez Maksymiliana proces otwierania własnych seminariów duchownych. Pierwsze z nich zostało otwarte w 1606 r. w Mergentheim. 

Arcyksiążę pomyślał także o materialnej podstawie dalszego funkcjonowania Zakonu. Dzięki jego hojnej legacji (200 000 Guldenów) w 1621 zakupiono dobra we Freudenthal (Bruntal) na Morawach, które odegrały później bardzo ważną rolę w dziejach zgromadzenia. 

Wielki mistrz Maksymilian zmarł 2 listopada 1618 r. w Wiedniu i został pochowany kościele parafialnym w Innsbrucku. 

 

 

 

 

Kalendarz średniowieczny:

31 października - Wspomnienie (1264-1442) św. Kwintyna z Amiens, męczennika zmarłego ok. 287 r. w Galli. Według legendy był synem senatora rzymskiego. Udał się tam wraz z misjonarzem, św. Lucienem (Lucjanem) z Beauvais, także męczennikiem. Kwintyn osiadł w Amiens, gdzie wsławił się licznymi cudami. Z powodu swojej działalności, a szczególnie kazań był torturowany przez prefekta rzymskiego, a następnie ścięty. 

1 listopada - Święto (1264-1442 Totum duplex) Wszystkich Świętych

3 listopada - Wspomnienie (XIV w. - 1442 - IX lekcji) - św. Huberta, biskupa Liege

 

Kalendarz współczesny:

31 października - Wspomnienie dowolne św. Wolfganga, biskupa Regensburga

1 listopada - Święto Wszystkich Świętych

2 listopada - Wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych 

3 listopada - Wspomnienie dowolne: św. Huberta, biskupa Liege; św. Pirmina, opata i biskupa, apostoła Nadrenii; św. Marcina z Porres, zakonnika

4 listopada - Wspomnienie obowiązkowe św. Karola Boromeusza, biskupa Mediolanu

 

W dniu 16 września 2023 roku w kolegiacie św. Piotra i Pawła w Weyarn w Górnej Bawarii, w siedzibie Przeoratu Prowincji Niemieckiej Zakonu Krzyżackiego śluby wieczyste złożyło dwóch Braci: Frater Augustinus Pühler i Frater Samuel Giuliano. Mszy św. Pontyfikalnej, odprawionej z okazji Święta Podwyższenia Krzyża, tytularnego święta Zakonu Krzyżackiego, przewodniczył wielki mistrz, Frank Bayard OT.

W swoim kazaniu zauważył, że prestiż społeczny i szacunek, którymi niegdyś cieszyły się osoby zakonne i w ogóle kapłani, obecnie ustąpiły miejsca nieufności i odrzuceniu. Wielki mistrz mówił: „Dzisiaj w rodzinie zakonnej panuje jeszcze większa radość, gdy dwóch młodych mężczyzn publicznie składa śluby, potwierdzając

świadectwo o swoim oddaniu Bogu i Zakonowi, składając dożywotnią obietnicę cnót ewangelicznych, dając tym samym do zrozumienia, że ​​nie noszą krzyża jako ozdoby piersi, szyi itp., ale raczej chcą to nosić głęboko w sercu.” „Składanie ślubów oznacza całkowite oddanie się Bogu, a więc zawsze ludziom, w których objawia się nam Chrystus. Oznacza to aktywację wszystkich sił życiowych dla królestwa Bożego – zaufanie, że energia zostanie odnowiona i dana na nowo nie pomimo, ale poprzez oddanie. Droga, która jest procesem trwającym całe życie – pracą w toku – próbą głębszego wciągnięcia się w zbawcze dzieło Boga, próbą głębszego zagłębienia się w to, co zawierają cnoty ewangeliczne: czystość, ubóstwo i posłuszeństwo. Wspaniale oddaje to symbolika krzyża noszonego na szyi przez braci zawierającego: węża, sakiewkę i krzyż”. Wielki mistrz Frank życzył braciom nieustającej radości  powołania, ciągłej obecności życzliwych ludzi i obiecał modlitwę o Boże błogosławieństwo. 

Po odmówieniu Wielkiej Litanii Bracia Augustinus i Samuel złożyli wieczną profesję wieczystą na ręce przeora, O. Christopha Kehra. 

(Opracowano na podstawie https://deutscher-orden.com/blog/ewige-feierliche-profess-in-weyarn/)

 

Z Konstytucji Apostolskiej "Munificentissimus Deus" papieża Piusa XII   Święci Ojcowie i wielcy doktorzy Kościoła mówili o tej tajemnicy w kazaniach i homiliach do wiernych jak o czymś dobrze im znanym i przez nich uznanym. Więc tylko wyjaśniali ją i tłumaczyli jej głębsze znaczenie; podkreślali zwłaszcza to, że święto Wniebowzięcia przypomina nie tylko o tym, że ciało Najświętszej Dziewicy Maryi nie zaznało zniszczenia, ale także Jej zwycięstwo odniesione nad śmiercią oraz Jej wejście do chwały na wzór Jedynego Jej Syna, Jezusa Chrystusa.  Zwłaszcza święty Jan Damasceński świadczy o tej prawdzie przekazanej nam przez Tradycję. Wylicza on dary i przywileje dostojnej Bogurodzicy, a ukazując Jej wniebowzięcie z wielką mocą głosi: "Trzeba było, aby Ta, która zachowała nienaruszone dziewictwo wydając na świat Syna Bożego, także i po śmierci zachowała ciało nienaruszone zniszczeniem. Trzeba było, aby Ta, która nosiła w łonie swego Stwórcę, zamieszkała w niebiańskich przybytkach. Trzeba było, aby Oblubienica Ojca przebywała w niebie. Trzeba było, aby Ta, która spoglądała na swojego Syna przybitego do krzyża, której serce zostało przebite mieczem, oszczędzonym Jej przy narodzeniu Syna, teraz widziała Go przebywającego w chwale Ojca. Trzeba było, aby Matka Boga weszła w posiadanie dziedzictwa swojego Syna i aby była czczona przez wszelkie stworzenie jako Bogurodzica i służebnica Pańska".  Święty Germanus z Konstantynopola uważa, że ciało Dziewicy Maryi, Matki Boga, powinno było uniknąć zniszczenia i być wzięte do nieba, albowiem odpowiadało to godności Jej Boskiego macierzyństwa oraz świętości Jej dziewiczego ciała: "Jak napisano: ukazujesz się «w pięknie»; twoje dziewicze ciało jest święte i czyste, jest w całości świątynią Boga, dlatego też jest odtąd chronione i nie obróci się w proch; przemienione ma ono przejść do życia w nieskazitelności, żywe i chwalebne, nienaruszone i uczestniczące w życiu doskonałym".  Inny jeszcze starożytny autor stwierdza: "Jako pełna chwały Matka Chrystusa, naszego Zbawcy i Boga, Dawcy życia i nieśmiertelności, Maryja została przywrócona życiu i trwa w wiekuistej nieśmiertelności ciała razem z Tym, który Ją wywiódł z grobu i wziął do nieba w sposób Jemu tylko wiadomy".  Wszystkie te rozważania i twierdzenia świętych Ojców opierają się na Piśmie świętym jako na ostatecznym dowodzie: albowiem stawia nam ono przed oczyma Matkę Bożą najściślej zjednoczoną ze swoim Boskim Synem i zawsze dzielącą Jego losy.  Należy zwłaszcza pamiętać o tym, że od II wieku Ojcowie widzą w Dziewicy Maryi jakby nową Ewę u boku nowego Adama; a chociaż jest Mu ona poddana, to przecież jest z Nim ściśle zjednoczona w walce przeciwko wrogowi z piekieł; wedle zapowiedzi protoewangelii owa walka miała się zakończyć całkowitym zwycięstwem nad grzechem i śmiercią, które to moce są zawsze nieodłącznie powiązane, jak wynika z pism Apostoła Narodów. I tak jak chwalebne zmartwychwstanie Chrystusa było istotą, a równocześnie wymownym znakiem tego zwycięstwa, tak też i wspólna walka Błogosławionej Dziewicy i Jej Syna miała się zakończyć "nieskazitelnością" Jej dziewiczego ciała; albowiem, jak mówi tenże Apostoł: "A kiedy już to, co śmiertelne, przyodzieje się w nieśmiertelność, wtedy sprawdzą się słowa, które zostały napisane: zwycięstwo pochłonęło śmierć".  Tak więc czcigodna Matka Boga, niezbadanym i odwiecznym wyrokiem Bożym została wybrana i przeznaczona do zjednoczenia z Jezusem Chrystusem: niepokalane było Jej poczęcie, dziewicze Jej macierzyństwo; ofiarnie zespolona z Boskim Odkupicielem w Jego pełnym triumfie nad grzechem i jego skutkami, dostąpiła w końcu największego przywileju, wieńczącego wszystkie inne, które były Jej udziałem: została uchroniona od skażenia grobu i śmierć Jej nie przemogła: tak jak Jej Syn, została i Ona z ciałem i duszą uniesiona do chwały niebios i tam jako pełna blasku Królowa przebywa po prawicy tego "nieśmiertelnego Króla wieków".

 

Kiedy wstępował do Zakonu Krzyżackiego (1944 r.) trwała II wojna światowa. Po studiach w seminarium w Trydencie został w 1949 r. wyświęcony na kapłana i rozpoczął posługę zakonną. Niemal od razu zaczął zdradzać zainteresowanie historią i tradycją zakonu, zarówno średniowieczną (działalność w Prusach), jak i militarną oraz historią Austrii.

W wieku 61 lat, w 1984 r. zaczął tymczasową pracę w inkorporowanej parafii Paltendorf

Msza św. w kościele zamkowym 23.06.2006  - pierwszy od prawej Ojciec Adalbert

w Austrii, gdzie miał pozostać cztery miesiące. Pracował tam 30 lat, służąc lokalnej społeczności i stając się honorowym obywatelem.  Docenił do także arcybiskup Wiednia, Christoph Kardynał Schönborn, powołując Ojca Adalberta do rady konsystorskiej. Na emeryturę przeszedł w 2014 r. i powrócił do rodzinnego południowego Tyrolu (urodził się 10 stycznia 1923 r. w Deutschnofen). Mieszkał w konwencie w Lana, a aktualnie w domu seniora w Völlan.

Cały czas ma kontakt ze swoimi parafianami z Paltendorf.  Wspomnieć trzeba, że w 2006 r. wraz z delegacją wielkiego mistrza dr. Bruno Plattera OT odwiedził Polskę i  zwiedził Malbork. Współkoncelebrował historyczną już pierwszą w historii mszę św. odprawioną w  kościele na Zamku Wysokim przez wielkiego mistrza. 

 

W dziale "Osobowości" przedstawiamy jednego z najbardziej znanych biskupów pomezańskich i kapłana Zakonu Krzyżackiego - Jana I Möncha (ok. 1340-1409).